เพื่อความฟินในการจิบชา ก็ต้องมาอ่านประวัติของส่วนประกอบของสิ่งต่างๆก่อน ชาในภาษาพม่า เรียกว่า หล่ะเพ็ด โดยไม่ต้องเน้นออกเสียงเพ็ดเต็มๆ ต้องปล่อยลมผ่านไปหน่อย แล้วก็ ดอเด็กตาม ละเพ็ด ละเพ็ด ส่วนน้ำเรียกว่า เหย่ ใช่แล้ว คล้ายๆ เย่เวลาดีใจแต่เสียงต่ำลงนิดนึง เหย่ น้ำร้อน ก็จะบอกว่า เหย่นุย (นุยคือร้อน แต่ไม่ใช่อากาศร้อน จะเป็นการร้อนของของกิน) เพราะฉะนั้น น้ำชาร้อน คือ ละเพ็ดเหย่นุย แต่ถ้าไปที่ร้านน้ำชา จะเรียก เหย่นุย เฉยๆก็ได้ กลับมาเข้าเรื่องต่อ ประวัติของสิ่งต่างๆคือ กาน้ำชา .... จากเมืองจีน ไปหาซื้อที่ห้างขายส่งแถวบ้าน จบไป ไม่มีอะไรเล่า แก้วชา... เป็นขี้เถ้า ที่มาจากภูเขาไฟฟูจิ หรือถ้าออกเสียงแบบนิฮอนโกะก็คือ ฮูจิยามะ เอามาปั้นๆแล้วก็เผาจนได้แก้วชาใบนี้ขึ้นมา ลายก็เพ้นท์มือ ทำให้มีใบเดียวในโลก ใบชา .... ตากแห้งมาจากเมืองเมเมียว หรือภาษาพม่าเรียกว่า พิน อู ลวิน เป็นเมืองพักตากอากาศตั้งแต่สมัยอังกฤษปกครอง ขอบอกว่า บ้านหลังนึงบนนั้น ราคาซื้อขายล่าสุดเป็นร้อยล้านบาท ที่รองกาน้ำชา .... เป็นหยกแท้ๆ ที่มาจากเหมืองในประเทศพม่า จริงๆขอเรียกว่ามาจากชนกลุ่มน้อยในพม่าดีกว่า เ...
รักที่จะสร้าง เริ่มที่จะทำ ดื่มด่ำความรู้สึก Please Feel in the blank